Εδώ και χρόνια ζούμε μια
αντιφατική κατάσταση. Από την μία πλευρά έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε το
Πάρκο Τρίτση και ότι αυτό μας προσφέρει σαν φυσικό περιβάλλον. Και από την άλλη
ζούμε και αντιλαμβανόμαστε την προσπάθεια που γίνεται από την μεριά της
κεντρικής εξουσία, με την παντελή έλλειψη χρηματοδότησης, για την συντήρηση και
προστασία του, τα μόνα που χρειάζεται για να διατηρήσει τον χαρακτήρα
περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης του, να μας πείσει ότι είναι ανάγκη να
παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία προκειμένου να σωθεί.
Το ερώτημα είναι ότι αυτό γίνεται
τυχαία ή εσκεμμένα.
Η απάντηση είναι ηλίου
φαεινότερη, αν δούμε πόσες προσπάθειες γίνονται τα τελευταία χρόνια για παραχώρηση
και ιδιωτικοποίηση κομματιών του…