Η ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ -ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ-ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ- ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

Τι με κοιτάς; Δεν με γνωρίζεις;*
Για το όργιο παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση

σε σχέση με την αλληλεγγύη στο λιμάνι του Πειραιά

Τι μας είπαν τα κανάλια;  Ότι χτες μια «ΜΚΟ-φαντομάς» μοίρασε ανακοίνωση στους πρόσφυγες στο λιμάνι και ότι η Εισαγγελία έκανε έρευνα για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» από αλληλέγγυους-ες.

Ποια είναι η αλήθεια; Ότι ήδη από το φθινόπωρο σωματεία, εργατικές λέσχες, φοιτητικοί σύλλογοι και άλλες συλλογικότητες δημιούργησαν τον Συντονισμό για το Προσφυγικό/Μετναστευτικό Σωματείων, Φοιτητικών Συλλόγων και Συλλογικότητων γιατί ήθελαν να σταθούν ταξικά αλληλέγγυοι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ούτε φιλανθρωπία τύπου Μαριάννας Βαρδινογιάννη, ούτε υποβοήθηση του έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ούτε φιγούρα για να μαζέψει κανείς φράγκα όπως οι ΜΚΟ.

Τίποτε από όλα αυτά. Ταξική αλληλεγγύη, που αναγνωρίζει τους πρόσφυγες και μετανάστες ως ισότιμους στα δικαιώματα και ως υποκείμενα διεκδικήσεων και αγώνων. Που τη ίδια στιγμή που βοηθάει τους ανθρώπους που το χουν ανάγκη, παλεύει μαζί τους για ανοιχτά σύνορα, για ανθρώπινες συνθήκες διαμονής, για την ακύρωση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, για το σταμάτημα του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που τους έδιωξαν από τα σπίτια τους.

Ποια είναι η αλήθεια; Ότι ο Συντονισμός  για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό Σωματείων, Φοιτητικών Συλλόγων και Συλλογικοτήτων, στον οποίο συμμετέχουν και μέλη της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής από την πρώτη μέρα, δεν είναι ούτε ΜΚΟ ούτε «φαντομάς».

Είναι τα σωματεία που με καθημερινή παρουσία προσπαθούν να συμβάλλουν στην κάλυψη των αναγκών των προσφύγων (σε τρόφιμα, καρότσια, σκηνές, κουβέρτες και ό,τι άλλο χρειάστηκαν), στην ενημέρωσή τους, στην ενίσχυση της αξιοπρέπειας και των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων.

Είναι τα μέλη σωματείων και συλλογικοτήτων που βρέθηκαν από την πρώτη μέρα στο Παλαί, στο Ελληνικό, στον Πειραιά, στο Σχιστό. Που έκαναν συνέλευση  στην Ε1 και πορεία στο λιμάνι  και στο κέντρο της Αθήνας μαζί με χιλιάδες πρόσφυγες τις προηγούμενες μέρες.

Που παλεύουν για την οργάνωση των ίδιων των προσφύγων με σκοπό τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Γιατί οι πρόσφυγες διεκδικούν, δεν ζητιανεύουν. Γιατί έχουν δικαιώματα, δεν είναι «αντικείμενα», όπως εσείς τους βλέπετε.

Είναι οι εκπαιδευτικοί των Συλλόγων δασκάλων που καθημερινά κατεβαίνουν στο λιμάνι για εκπαιδευτικό παιχνίδι με τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών.

Είναι οι εργατικές λέσχες που ανοίγουν κάθε μέρα για να στεγάσουν πρόσφυγες και μετανάστες, για μπάνιο, φαγητό και ξεκούραση.

Είναι αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες που ανοίγουν τα σπίτια τους σε όποιον-αν έχει ανάγκη, που στεγάζουν έγκυες, οικογένειες, ηλικιωμένους.

Είναι τα Κοινωνικά Ιατρεία-Φαρμακεία που με καθημερινή παρουσία κάνουν τιτάνια προσπάθεια για να παρέχουν ιατρική βοήθεια.

Είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι που έχουν στήσει πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε πανεπιστήμια και σχολές.

Κύριοι και κυρίες των ΜΜΕ, δεν πειράζει που «δεν μας ξέρετε». Μας ξέρουν οι πρόσφυγες και οι έλληνες εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές που παλεύουμε, κι αυτό φτάνει! Άλλωστε, δεν είμαστε εμείς που τρέχουμε να βγάλουμε σέλφιζ με πρόσφυγες, να μοιράσουμε σακούλες για να μας πάρουν οι κάμερες και να εξαφανιστούμε αμέσως μετά ή να εμβολιάσουμε παράνομα παιδιά μέσα σε βαν!

Ποια είναι η αλήθεια; Από την ώρα που η κυβέρνηση συνυπέγραψε, ψήφισε στη Βουλή και ξεκίνησε να εφαρμόζει την άθλια συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η αλληλεγγύη που δεν ασκείται από τις «εντεταλμένες» ΜΚΟ, την Εκκλησία ή τα Ιδρύματα των πλουσίων, δεν είναι πλέον ανεκτή από την κυβέρνηση –κι αυτό το μήνυμα προσπαθεί να στείλει με κάθε τρόπο.

Δεν ξεκίνησε τώρα αυτό: Να θυμίσουμε τις συλλήψεις και δίκες των αλληλέγγυων στα νησιά; Να θυμίσουμε τις απειλές των λιμενικών; Να θυμίσουμε το ξύλο στη Μόρια και στη Χίο; Να θυμίσουμε τις προσπάθειες του Μουζάλα να μείνουν μόνο οι «καταγεγραμμένες ΜΚΟ»;

Μήπως δεν σχετίζεται η κυβέρνηση με τη στάση των Λιμενικών τις τελευταίες μέρες στον Πειραιά, με την προσπάθεια σύλληψης μελών του Συντονισμού, με την προσπάθεια να εκδιωχθούν μέλη του ΠΑΜΕ, με την έρευνα της Εισαγγελίας Πειραιά περί «διασποράς ψευδών ειδήσεων»; Μήπως δεν είναι η ίδια κυβέρνηση που θέλει να προχωρήσει την πώληση του Λιμανιού στην COSCO;

Αλήθεια, δεν γνωρίζουν οι κυβερνητικοί τι είναι τα σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι και ο Συντονισμός τους; Δεν γνωρίζουν τι είναι οι εργατικές λέσχες; Δεν γνωρίζει η κα Φωτίου, ο κος Μουζάλας και ο κος Κυρίτσης τι είναι μια ανακοίνωση που μιλάει για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών; Η προσκόλληση στις συμφωνίες της ΕΕ προκαλεί και φαινόμενα αμνησίας, καθώς φαίνεται…

Ποια είναι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι θέλουν να αδειάσουν το λιμάνι πριν το Πάσχα –πηγαίνοντας τους πρόσφυγες σε κλειστές δομές, κάποιες από τις οποίες έχουν χειρότερες συνθήκες ακόμη και από το λιμάνι!- για να προχωρήσει η πώληση του ΟΛΠ μέσω ΤΑΙΠΕΔ. Η αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες φορές που πήραν με εκφοβισμό πρόσφυγες από το λιμάνι, κατάφεραν να χωρίσουν οικογένειες, να απομακρύνουν από την Αθήνα ανθρώπους που είχαν ραντεβού για να κάνουν αίτηση για άσυλο, να απομακρύνουν αρρώστους από τα φάρμακά τους και πολλά άλλα παρόμοια!

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση θέλει να μεταφέρει τους πρόσφυγες και μετανάστες σε κλειστά κέντρα συγκέντρωσης, για να κάνει τη «διαλογή» ανθρώπων και να απαλλαγεί από τους «περισσευάμενους» σύμφωνα με την άθλια Συμφωνία που συνωμολόγησε. Γι’ αυτό θέλει να τους μαζέψει σε κλειστά κέντρα, που σύντομα θα μετατραπούν σε φυλακές, όπως αυτό στη ΒΙΑΛ και στη Μόρια. Η αλήθεια επίσης είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές λύσεις, που έχουν προταθεί εδώ και μήνες, αλλά η κυβέρνηση δεν θέλει να παράσχει τη φιλοξενία που δικαιούνται οι άνθρωποι αυτοί ανοίγοντας ξενοδοχεία, νοσοκομεία, σχολεία, κατασκηνώσεις που μπορούν να τους στεγάσουν, γιατί εκεί δεν θα τους έχει «μαντρωμένους». Γιατί προτιμά τις απευθείας αναθέσεις για κοντέινερ (με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια). Δεν θέλει να κάνει προσλήψεις για να ανοίξουν οι κουζίνες του Γηροκομείου και των Δήμων για τη σίτιση, γιατί προτιμά ο στρατός να κάνει απευθείας αναθέσεις σε «κέτεριγκ». Δεν θέλει να φτιάξει δομές για ασυνόδευτα ανήλικα γιατί προτιμά να δώσει τα χρήματα στο ίδρυμα της Μ. Βαρδινογιάννη. Δεν θέλει αλληλέγγυους και αλληλέγγυες που δεν ελέγχονται από το κράτος και λένε την αλήθεια για το τι συμβαίνει στον Πειραιά, στη Χίο, στη Μυτιλήνη. Θέλει μόνο εθελοντές να καλύπτουν τη δικιά της αβελτηρία. Πάνω από όλα, δεν θέλει οι πρόσφυγες να έχουν διεκδικήσεις, ούτε τα σωματεία, οι συλλογικότητες και οι φοιτητικοί σύλλογοι να παλεύουν μαζί τους.

Σε πείσμα όλων αυτών, ο Συντονισμός για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό θα συνεχίσει να παλεύει μαζί με τους πρόσφυγες –και όχι για τους πρόσφυγες– για ανοιχτά σύνορα, κατάργηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, για σταμάτημα των απελάσεων, για να σταματήσει ο πόλεμος και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. 

Η ανακοίνωση του Συντονισμού εδώ: http://syprome.blogspot.gr/2016/04/blog-post_5.html

Και η καταγγελία για τη στοχοποίηση: http://syprome.blogspot.gr/2016/04/blog-post_85.html

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 10/4 ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΜΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30 ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ FRONTEX http://syprome.blogspot.gr/2016/04/104_5.html

*Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου –ούτε αυτό περιμένουμε να το ξέρετε, κύριοι και κυρίες των ΜΜΕ. Σας το αφιερώνουμε! https://www.youtube.com/watch?v=yr-ZSWGQ06I

Τι με κοιτάς;
Δεν με γνωρίζεις;
Είμαι εγώ που τη ζωή μου την ορίζεις

Εγώ που πέθανα στα καταφύγια 
Που βρήκα θάνατο μια μέρα ακαριαίο 
Που ένιωσα πείνα στη ζωή μου την επίγεια
Εγώ που πνίγηκα μια νύχτα στο αιγαίο 

Τι με κοιτάς; Μ’ αυτά τα μάτια
Είμαι εγώ που σου γκρεμίζω τα παλάτια

Εγώ που θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου τα βράδια
Να σου ζητάω αγκαλιές και τρυφερότητα
Που όσο ζούσα δεν τα χάρηκα τα χάδια
Μα έγινα πρώτο θέμα στην επικαιρότητα

Τι με κοιτάς; Τι με λυπάσαι;
Είμαι εκείνο που δεν θέλεις να θυμάσαι

Ήμουν στη Σμύρνη όταν πηδάγανε στα πλοία
σε ένα υπόγειο στο Ιράκ όταν γκρεμίστηκε
τριών χρονών με βομβαρδίσαν στη Συρία
στο Βελιγράδι έγινα στάχτη που σκορπίστηκε 

Μη με κοιτάς ζητώ συγγνώμη 
Δε μου ζητήσαν ούτε μια φορά τη γνώμη

Δεν με ρωτήσανε να γεννηθώ αν θέλω
Ούτε αν θέλω να με δείξουν στις ειδήσεις 
Απ’ την ανατολή έτυχε να ανατέλλω
Και έτσι να δύσω σε κάποια γωνιά της δύσης