Οι νέοι και οι νέες μπροστά για τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας!

   Οποιοσδήποτε αν ανοίξει την τηλεόραση του αμέσως θα αντιληφθεί πως βρισκόμαστε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο όπου καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν με σκάνδαλα, αντιπαραθέσεις και «μεταγραφές» υπουργών, εθνικιστικές κορόνες και κατ’ επίφαση «δημοκρατικές»  δηλώσεις. Καλλιεργώντας, έτσι, ένα έντονο κλίμα διπολισμού μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ που χιλιόμετρα απέχει από τις πραγματικές ανάγκες και ανησυχίες του λαού για το πώς θα καταφέρει ο ίδιος να επιβιώσει στο καθεστώς της κρίσης, των μνημονίων και της Ευρώ-φυλακής. Προφανώς κανένας από τους δυο πόλους δεν τολμά να αντιπαρατεθεί με τα ζητήματα της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της ελαστικής εργασίας, των μισθών πείνας, της ανεργίας, την αύξηση των ωρών εργασίας, την απελευθέρωση των απολύσεων και την κατάργηση κάθε είδους εργασιακού και συνδικαλιστικού δικαιώματος που διαμορφώνουν το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.

• Κανείς τους δεν συγκρούεται στις ολοένα και εντεινόμενες ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα για ένα κομμάτι ψωμί των δημόσιων αγαθών. Κανείς τους δεν μιλά για τις τεράστιες κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος ο ελληνικός λαός όλο το προηγούμενο διάστημα.

• Κανείς τους δεν μιλά για την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας , το ξεπούλημα της δημόσιας υγείας και την διάλυση της εκπαίδευσης. Καθώς ο πυρήνας της πολιτικής εντείνει αυτή την κατάσταση, είναι προσυμφωνημένος με την ΕΕ και τους ετέρους και βρίσκει απόλυτα σύμφωνους και το «δημοκρατικό» ΣΥΡΙΖΑ και την «πατριωτική» ΝΔ αλλά και τους δορυφόρους τους (ποτάμι , ΚΙΝ.ΑΛ. κ.α.)

Σημασία, λοιπόν, έχει να σταθούμε και στον τρόπο με τον όποιο πάρθηκαν αυτές οι αποφάσεις, οι οποίες περνούσαν πολλές φορές με τη μορφή διατάξεων από τη βουλή και αρκετές φορές παρακάμπτοντας συνταγματικούς νόμους. Διατάξεις οι οποίες είχαν διαμορφωθεί από το eurogroup και από άλλους θεσμούς της ΕΕ, οι όποιοι δεν εκλέχτηκαν από πουθενά και απαρτίζονται από εγκάθετους των μεγαλο - επιχειρήσεων, που σαν μοναδικό σκοπό τους είχαν να αυξήσουν τα κέρδη του ευρωπαϊκού και ελληνικού κεφαλαίου τσαλαπατώντας τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.

  Σημαντική εμπειρία αποτελεί το δημοψήφισμα του 2015 και το ευρώ-πραξικόπημα που έγινε μαζί με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, που ουσιαστικά άλλαξαν στη βουλή το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και μετέτρεψαν το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λάου σε ΝΑΙ φέρνοντας το 3ο και σκληρότερο μνημόνιο. Αυτό το μίγμα βαθιάς αντιδημοκρατικότητας συγκροτεί και εδραιώνει έναν σύγχρονο ολοκληρωτισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα όπου άλλα θέλουν οι από «κάτω» και τελικά άλλα εφαρμόζουν οι από «πάνω» διαμορφώνοντας ένα έντονο κλίμα ασφυξίας και αγανάχτησης.

Από αυτή την κατάσταση προφανώς δεν ξεφεύγουν ούτε οι δήμοι καθώς σύμφωνα με το νέο νόμο ο εκτελεστικός τους ρόλος αναβαθμίζεται και καλούνται πλέον με ανώτερο  τρόπο εντός ενός ακόμα πιο αυστηρού πλαισίου  να εφαρμόσουν τις κατευθύνσεις του κεντρικού κράτους και της ΕΕ. Αυτές οι κατευθύνσεις στα πλαίσια της δήθεν «ανάπτυξης» ξέρουμε πολύ καλά που οδηγούν: 

• Συμβάλλουν σημαντικά στην εδραίωση του μαύρου εργασιακού μεσαίωνα είτε μέσα από τις προσλήψεις στο δήμο με οκτάμηνες συμβάσεις και voucher είτε μέσα από προγράμματα «ωφελούμενων ανέργων». Ειδικότερα στο δήμο μας αυτή τη στιγμή το 60% εργάζεται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου εργασίας και μπλοκάκια. Αυτή η κατάσταση οδηγεί ουσιαστικά στην ανακύκλωση της ανεργίας και όχι στην αντιμετώπιση της. Αφήνοντας, έτσι, χιλιάδες κόσμο σε μια κατάσταση μισοεργασίας, μισοανεργίας τσακίζοντας έτσι το εργασιακό του παρόν και μέλλον και  φτωχοποιώντας τον περαιτέρω.

• Στην πλήρη μετατροπή του δήμου σε φορομπηχτικό μηχανισμό που θα εξαρτάται πλήρως από εθνικά και ευρωπαϊκά επιχειρησιακά προγράμματα καθώς η χρηματοδότηση από το κεντρικό κράτος  μειώνεται κι άλλο, αφήνοντας ακάλυπτες τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και προτεραιότητες

• Συμβάλλουν στην Ιδιωτικοποίηση-εκχώρηση στο κεφάλαιο δημόσιων χώρων και κοινωνικών αγαθών. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λειτουργία της ΓΑΙΑ, που είναι ανώνυμη εταιρεία του δήμου όπου διαχειρίζεται το νεκροταφείο και τους δημόσιους χώρους εκμετάλλευσης («Γυάλινο», καφετέρια στον Άτταλο κλπ), και λειτουργεί προς όφελος των ιδιωτών επιχειρηματιών λόγω των άθλιων συβάσεων και των διαπλοκών. Τα μόνα έσοδα που εισπράττονται από την ΓΑΙΑ είναι τα ανταποδοτικά τέλη από το νεκροταφείο. Την ίδια στιγμή χαρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στους επιχειρηματίες που αποκομίζουν κέρδη µε την εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου και µε δικαίωμα από την σύβαση να αλλάζουν επωνυμία και να τον ξανά - εκμεταλλεύονται αφήνοντας τα χρέη στην ΓΑΙΑ π.χ. Άτταλος πάνω από 150.000 Ευρώ «Γυάλινο» πάνω από 80.000 Ευρώ, «Κλήδονας» στην πλ. Βελουχιώτη. Με τα χρήματα των δημοτών δηλαδή, κάνουν τα χατίρια στους διαπλεκόμενους!

• Ταυτόχρονα μέσω της παραχώρησης δημοσίων χώρων (πχ. πάρκα κλπ) χτυπάνε ευθέως την δημιουργική αξιοποίηση του (εναπομείναντα) ελεύθερου χρόνου της νεολαίας άλλα και την πολιτική της ζωή. Καθώς την αποκλείει ουσιαστικά από χώρους όπου ελεύθερα η νεολαία θα μπορεί να αναπτύσσει  απρόσκοπτα την  πολιτιστική και πολιτισμική της δραστηριότητα με τρόπους όπου η ιδία θα επιλέγει και όχι με αυτούς που θα της επιβάλουν οι ιδιώτες. Παράλληλα εμποδίζουν τη νεολαία να ασχοληθεί δημιουργικά με τον αθλητισμό καθώς ολοένα κα μειώνονται οι απαραίτητες δημόσιες και δωρεάν αθλητικές εγκαταστάσεις. Και τέλος είτε λόγω της αποψίλωσης δημοσίων πάρκων για επιχειρηματικούς σκοπούς είτε λόγω της εισαγωγής εισιτηρίου θα μπαίνει άλλο ένα σοβαρό εμπόδιο έτσι ώστε τα πιο ταξικά πληττόμενα κομμάτια των δημοτών να μην μπορούν να έρθουν σε επαφή με τη φύση και το περιβάλλον. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το πάρκο Τρίτση, το οποίο αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πνεύμονες όχι μόνο για το δήμο μας άλλα γενικότερα για την Αττική.  Το πάρκο Τρίτση κάποτε μέτραγε 2,5 χιλιάδες στρέμματα και πλέον και σήμερα μιλάμε για λιγότερα από 1.200 στρέμματα πράσινου λόγω της «μείωσης» των δημόσιων χώρων που παραχωρήθηκαν είτε για να φτιάξει χώρο το carfure είτε για την ΜΚΟ του Κόκκαλη (όπου έβαλε και εισιτήριο), αλλά και διαφόρους άλλους ιδιώτες οι όποιοι εκμεταλλεύτηκαν έναν χώρο ο όποιος φτιάχτηκε με δημόσιο χρήμα για να κερδοφορήσουν και δεν άφησαν πίσω τους ούτε ευρώ! Η ευκαιριακή χρηματοδότηση του πάρκου και η πλήρης παραμέληση του έχουν σαν στόχο να δώσουν πάτημα για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του, που σημαίνει τσιμέντωμα για τα κέρδη λίγων, που σημαίνει λιγότερο πράσινο , που σημαίνει λιγότερο οξυγόνο για τους δημότες της Αττικής.

• Στην μόλυνση του περιβάλλοντος  λόγω της  λειτουργίας των ΧΥΤΑ με καταστροφικά αποτελέσματα για την υγεία του ανθρώπου. Το πρόβλημα των απορριμμάτων έχει δυο βασικά προβλήματα. Από την μια το γεγονός πως το κεφάλαιο δεν εστιάζει στην παραγωγή προϊόντων στη λογική του ότι «κάθε προϊόν που παράγεται πρέπει είτε να μπορεί να ανακυκλωθεί είτε να επαναχρησιμοποιηθεί είτε διαφορετικά ο σχεδιασμός του είναι λάθος» αλλά κινείται στη λογική του μικρότερου δυνατού κόστους επομένως πολλές φορές καταλήγει να αξιοποιεί πρώτες ύλες οι οποίες είναι δύσκολα ανακυκλώσιμες ή δεν ανακυκλώνονται καθόλου. Αυτό σε συνδυασμό με την πολύ γρήγορη υποτίμηση των προϊόντων δηλαδή τη μείωση του χρόνου ζωής τους καταλήγουν να γεμίζουν τις χωματερές. Το δεύτερο βασικό πρόβλημα είναι το ζήτημα του κριτηρίου βάσει του οποίου γίνεται η ανακύκλωση. Η ανακύκλωση στην Ελλάδα, την οποία κατά βάση διαχειρίζονται ιδιώτες( όπως και στο Καματερό με το χώρο που τους παραχωρήθηκε στο δημαρχείο)  γίνεται με βάση τις τιμές των ανακυκλώσιμων προϊόντων στις  διεθνείς αγορές, οι οποίες έχουν τεράστιες αυξομειώσεις και αντίστοιχα έχει και η ανακύκλωση και όχι με μια λογική του τι είναι καλό για το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Η απόληξη αυτής της κατάστασης είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των απορριμμάτων καταλήγει να θάβεται ή να καίγεται κάνοντας έτσι τις χωματερές τεράστιες εστίες μολύνσεων για τις πόλεις,  που οδηγούν στην αύξηση  των κρουσμάτων καρκίνου και άλλων θανατηφόρων ασθενειών. Αναφερόμαστε ειδικά για το δήμο Καματερού-Αγίων Αναργύρων λόγω της χωματερής στη Φυλή  και τα προβλήματα που παρουσιάζονται όπως η κατάρρευση εντός της ή ο υπερκορεσμός της από απορρίμματα. Θα πρέπει να μπούμε σφήνα στα σχεδία της Δούρου για τις χωματερές, τα οποία εφαρμόζει  ο Σαράντης κατά γράμμα στο δήμο μας. Χρειάζεται να παλέψουμε  για την προστασία της υγείας μας αλλά και των υπόλοιπων πολιτών οι όποιοι ζούσαν τόσα χρόνια κοντά σε αυτές τις εστίες μολύνσεις. Να αγωνιστούμε για να κλείσουν οι χωματερές και να αποκατασταθεί το περιβάλλον, να εθνικοποιήσουμε όλες τις δομές  και τους φορείς οι όποιοι ασχολούνται με τα απορρίμματα για να εφαρμοστεί μια πραγματικά κοινωνική πολιτική, η όποια θα εστιάζει στη προστασία του περιβάλλοντος και των πολιτών και όχι τα κέρδη των ιδιωτών.

Για να μην πραγματοποιηθούν τα όνειρα που κάνει το κεφάλαιο για τη διαμόρφωση αυτού  του βαρβάρου  κόσμου θα πρέπει η νεολαία να γίνει ο εφιάλτης του!  

      Αν θέλει να διαφύγει από το πολύχρωμο κλουβί του κοινοβουλευτισμού  θα πρέπει να οργανωθεί από τα κάτω μέσα από τις συνελεύσεις  γειτονιάς και τις επιτροπές αγώνα, οι οποίες θα λειτουργούν με τις αρχές της άμεσο-δημοκρατίας, της αιρετότητας, της εναλλαγής, της ανακλητότητας και της συλλογικότητας και όχι για το προσωπικό συμφέρον των εκπροσώπων. Θα αποτελούν όργανα εργατικής εξουσίας, που θα επιβάλουν τα δικά τους συμφέροντα, που θα συγκρούονται με αυτά του κεφαλαίου και των επαγγελματιών πολιτικών. 

     Μόνο έτσι θα μπορέσουν οι από κάτω να επιβάλουν πραγματικά τις ανάγκες τους, μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει πραγματική και πλατιά δημοκρατία όπου ο ίδιος ο άνθρωπος θα παίζει το ρολό του ενεργού πρωταγωνιστή στη ζωή του και όχι απλώς του παρατηρητή. Θα πρέπει η νεολαία να σπάσει το κλουβί της Ευρώ-φυλακής που την κρατάνε κλεισμένη βροντοφωνάζοντας πως η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται μόνο ανατρέπεται. Θα πρέπει να παλεύει κόντρα στη λεηλασία της φύσης από το κεφάλαιο ως κομμάτι της.  Θα πρέπει να μη δεχτεί κανέναν αυταρχικό περιορισμό σε καμία πτυχή της ζωής της.  Θα πρέπει να παλέψει  για τα σύγχρονα εργασιακά της δικαιώματα μέσα από έναν αγώνα που σαν προμετωπίδα θα έχει το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά και την ανατροπή αυτών των απάνθρωπων εργασιακών σχέσεων.

Θα πρέπει να μετατρέψει τον καθημερινό της αγώνα για επιβίωση σε αγώνα για μια καλύτερη ζωή συνολικά αν θέλει από γενιά που δεν έχει τίποτα να γίνει αυτή που θα τα αποκτήσει όλα!