Συλληψεις / Καταγγελία της Ανυπότακτης Πόλης ενάντια στην βία και την καταστολή της κυβερνησης

Έτσι γιορτάζει η κυβέρνηση και το αστικό κράτος την μέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς !!!! 

Αλήθεια πόσο αληθινή είναι η φράση στην Ανακοίνωση της Ανυπότακτης Πόλης, για την μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών!!!!. 

 # Είναι μια μέρα που συνοδεύεται με μπόλικες δόσεις υποκρισίας και αποπροσανατολισμού από τις αστικές κυβερνήσεις και τους διεθνής οργανισμούς και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, από θεσμούς του αστικού κράτους, όπως οι Περιφέρειες και οι δήμοι # 

Συλλήψεις πρόστιμα και μηνύσεις ήταν χθες η αντιμετώπιση της κυβέρνησης και των οργάνων της καταστολής κατά των γυναικών, ανάμεσα τους και μέλος της Ανυπότακτης Πόλης η Χ.Μ... 

Μοιάζει ειρωνικό την ίδια μέρα που γυναίκες διαδηλώνουν ενάντια στη βία που οι ίδιες υφίστανται στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, είναι η ημέρα που οι ίδιες καταλήγουν να δέχονται επίθεση από την αστυνομία. Δεν είναι όμως ειρωνεία. Είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης αστικής «δημοκρατίας»! Φυσικά, η νέα αστυνομική αθλιότητα αποτελεί έκφραση του δόγματος «νόμος και τάξη», που υλοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ, εφαρμόζοντας άγρια καταστολή, με συλλήψεις και προσαγωγές, στο όνομα δήθεν της προστασίας της δημόσιας υγείας, επιδιώκοντας βέβαια να τρομοκρατήσει το λαό. Τα ίδια έκανε πρόσφατα και στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν μας φοβίζουν όμως. Μας εξοργίζουν! 

Καταδικάζουμε την καταστολή και τις αναίτιες προσαγωγές! 

Να αποσυρθούν τώρα οι κατηγορίες τα πρόστιμα και οι μηνύσεις! 

Η τρομοκρατία και η βία της κυβέρνησης δεν θα περάσει. 

 

Η ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΠΟΛΗ ΚΑΛΕΙ ΣΤΙΣ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΕΞΑΛΕΙΨΗΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου 1960. 

Η 25η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Μέρα καταπολέμησης της βίας σε βάρος των γυναικών, με απόφαση του ΟΗΕ. Είναι μια μέρα που συνοδεύεται με μπόλικες δόσεις υποκρισίας και αποπροσανατολισμού από από τις αστικές κυβερνήσεις και τους διεθνής οργανισμούς και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, από θεσμούς του αστικού κράτους, όπως οι Περιφέρειες και οι δήμοι.

Οι καταδικαστέες και απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, το βιασμό, και τις γυναικοκτονίες τα φαινόμενα και τις πρακτικές που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών, όπως ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων, οι καταναγκαστικές στειρώσεις ή εκτρώσεις, οι γάμοι ανήλικων παιδιών, είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στη σύγχρονη εκμεταλλευτική, καταπιεστική κοινωνία. Αφορούν, όχι μεμονωμένα γεγονότα αλλά το σύνολο των κοινωνικών ανισοτιμιών σε κάθε τομέα της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής ζωής των γυναικών, περιλαμβάνοντας παλιές αλλά και νέες μορφές. 

Όμως η σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποια άλλη μορφή βίας υφίστανται οι γυναίκες δεν συμβαίνει σε κοινωνικό κενό. Οι γυναίκες σήμερα βιώνουν τη βία των αντιλαϊκών πολιτικών που ασκούν οι αστικές κυβερνήσεις, τόσο η σημερινή της ΝΔ όσο και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η ΕΕ. Βιώνουν την εργοδοτική βία μαζί με τους άνδρες συναδέλφους τους και την κρατική καταστολή όταν αγωνίζονται για τα σύγχρονα δικαιώματά τους στην εργασία, στη μόρφωση, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, στην Κοινωνική Ασφάλιση. Ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, εργάζονται χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις και δικαιώματα, πολλές χωρίς να δικαιούνται άδεια μητρότητας και επιδόματα. Πρώτες στη λίστα της ανεργίας, βιώνουν τη βία της απόλυσης λόγω εγκυμοσύνης και μέσα στην πανδημία οι πρώτες που μπήκαν σε αναστολή ή στην τηλεργασία. 

Οι γυναίκες σε αυτήν την εργασιακή ζούγκλα αντιμετωπίζουν επιπλέον τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας στους χώρους εργασίας. Που με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και διατηρήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, απαλείφθηκε ακόμα και η κατώτατη ποινή για τη σεξουαλική παρενόχληση εργαζόμενων γυναικών από εργοδότη, ρίχνοντας «στα μαλακά» τους ενόχους (άρθρο 337). 

Κάτω από τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες σε περίοδο οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης και ειδικότερα στην περίοδο της πανδημίας, οι γυναίκες δυσκολεύονται περισσότερο να σταθούν ανεξάρτητες οικονομικά και να μην εγκλωβίζονται παρά τη θέλησή τους σε διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις προβληματικές ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν βίαια συμπεριφορά, επικίνδυνες για τις ίδιες και τα παιδιά τους. Συν την επίδραση και των αστικών στερεοτύπων περί του οικογενειακού θεσμού. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, είναι να αυξάνονται επικίνδυνα οι κακοποιήσεις γυναικών καθώς και οι γυναικοκτονίες.

Όπως επισημαίνεται από τα στοιχεία του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας, «από το 2012 μέχρι το 2019, έχουν εξυπηρετηθεί από τα συμβουλευτικά κέντρα 26.500 γυναίκες. Πρόκειται στην πλειοψηφία τους για Ελληνίδες, σε ποσοστό 82%, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έγγαμες με παιδιά, ηλικίας 36 έως 45 ετών, στις οποίες ασκήθηκε βία από τον σύζυγο - σύντροφο με τον οποίο συνοικούν ή συνοικούσαν». Όπως προκύπτει και από τα στατιστικά στοιχεία του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, από το 2014 έως το 2017 έχουν σημειωθεί περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, όπου το 70% των θυμάτων είναι γυναίκες. Στο πεδίο της οικονομικής κρίσης αυξάνονται όχι μόνο τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και το ποσοστό των γυναικών που εκπορνεύονται. Όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις οι γυναίκες μένουν χωρίς έστω στοιχειώδη νομική προστασία, αφού με τον νέο Ποινικό Κώδικα οι μαστροποί διώκονται μόνο βάσει του άρθρου 323Α για την «εμπορία ανθρώπων», εφόσον δηλαδή αποδειχθεί ότι υπάρχει κακοποίηση. Οπότε αν θεωρηθεί ότι υπάρχει «συναίνεση» της γυναίκας, δεν υπάρχει καν δίωξη. 

Ακόμα μεγαλύτερη βία δέχονται οι προσφύγισσες που δημιουργούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης για τις γυναίκες πρόσφυγες και τα παιδιά τους.

Οι προσφύγισσες έρχονται αντιμέτωπες με τη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Αφήνουν την κόλαση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για να βρεθούν στα κολαστήρια των hot spots τύπου Μόρια, εκτεθειμένες στα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων (trafficking) και σε κάθε είδους κινδύνους. Με βάση τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2018, το 34% των προσφύγων και μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα είναι γυναίκες, το 12% ανήλικες, συνολικά το 70% των προσφύγων στη χώρα είναι γυναίκες και παιδιά. 

Σταθερά αντιπαλεύουμε την πολύμορφη βία που δέχονται οι γυναίκες, τις κοινωνικές διακρίσεις που βιώνουν, τον ρατσισμό, τις διακρίσεις σε βάρος ανθρώπων με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Αντιπαλεύουμε τα δήθεν «σύγχρονα» αντιδραστικά κοινωνικά στερεότυπα, τα κοινωνικά πρότυπα, τις κοινωνικές αντιλήψεις για τις σχέσεις μεταξύ των φύλων, που καλλιεργούνται και αναπαράγονται στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Όπως καταδικάζουμε και τις απαράδεκτες αναχρονιστικές, σκοταδιστικές απόψεις για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, που πλέον παίρνουν και τη μορφή καμπάνιας με την καθιέρωση «μέρας αγέννητου παιδιού». 

Η βία σε βάρος των γυναικών δεν αντιμετωπίζεται ριζικά μόνο με την αναγκαία ενημέρωση και αποφασιστική καταδίκη των περιστατικών που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών, αλλά χρειάζεται να συνοδεύεται με μέτρα κρατικής ευθύνης για την ολόπλευρη στήριξη των θυμάτων (νομική, οικονομική, κοινωνική). Όμως οι κυβερνήσεις στις κατευθύνσεις της ΕΕ αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών με βασικό κριτήριο το κόστος για το κράτος, για την εργοδοσία. 

Μόνιμη ,ουσιαστική κοινωνική προστασία των γυναικών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί όσο οι κυβερνήσεις διαχρονικά, όπως η σημερινή της ΝΔ, διαθέτουν μόνον τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τις ελάχιστες και υποστελεχωμένες δομές πρόληψης και στήριξης. Στην Ελλάδα υπάρχουν μόλις 63 δομές και η γραμμή SOS 15900, οι οποίες λειτουργούν με χρηματοδότηση από τα προγράμματα της ΕΕ και με εργαζόμενες και εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Δηλαδή, λειτουργούν με χρηματοδότηση και προσωπικό με «ημερομηνία λήξης». Μόνο το 2018 σε αυτές τις δομές απευθύνθηκαν 5.195 γυναίκες, εκ των οποίων οι 286 φιλοξενήθηκαν ,με ημερομηνία λήξης όταν τελειώνουν τα προγράμματα για τους τους ξενώνες. Απαιτούμε να μην υπάρχει καμία ανοχή στους ενόχους σεξουαλικής βίας και γυναικοκτόνων και απόδοση Δικαιοσύνης. 

Παρ ’όλες τις διεθνείς συνθήκες και τους λειψούς νόμους ,βλέπουμε να συνεχίζεται η ανισότητα και η βία κατά των γυναικών και να αναζωπυρώνεται με σκοταδιστικές μορφές και πολλές φορές στα δύσκολα του συστήματος να καταργούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με τον αγώνα και το αίμα των αγωνιζόμενων γυναικών όπως ήταν οι αδελφές ΜΙΡΑΜΠΆΛ ,’όταν πήγαν στην φυλακή να στηρίξουν τους δικούς τους ανθρώπους που ήταν φυλακισμένοι για πολιτικούς λόγους . 

Πρόσφατο το παράδειγμα της αγωνίστριας Λυδίας που κακοποιήθηκε από την αστυνομία στα Σεπόλια, στην προσπάθεια να υπερασπιστεί τον αδελφό της και τον πατέρας της προκειμένου να μην συλληφθούν και φυλακιστούν για πολιτικούς λόγους ,από την αστυνομία μετά την διαδήλωση του Πολυτεχνείου.

Καλούμε τις εργαζόμενες γυναίκες άνεργες, φοιτήτριες αυτοαπασχολούμενες με χειραφετιτικό τρόπο, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση του αγώνα μαζί με τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία ενάντια στην κάθε μορφής βίας λόγω φύλου, ενάντια στις κοινωνικές διακρίσεις και σε κάθε κοινωνική ανισότητα η μοναδική ασπίδα προστασίας της γυναίκας. 

Να πρωτοστατήσουν στην ανάπτυξη ενός γυναικείου κινήματος που θα αντιπαλεύει την βία κατά των γυναικών με στόχαστρο τις ταξικές αιτίες που γεννούν τη βία, που είναι το καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα καταπολέμησης της βίας σε βάρος των γυναικών προτείνουμε το ντοκιμαντέρ: Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ παρουσιάζεται η έρευνα γύρω από τους εκατοντάδες ανεξιχνίαστους φόνους νεαρών γυναικών στην μεξικάνικη πόλη Χουάρεζ στα σύνορα με τις ΗΠΑ. Η εκπομπή εστιάζει στη δράση των εμπόρων ναρκωτικών στην περιοχή, την έξαρση του φαινομένου των εργοστασίων Μακιλαδόρας και τις απροκάλυπτα διεφθαρμένες τοπικές διωκτικές και δικαστικές αρχές που εμπλέκονται στις υποθέσεις αυτές . 

Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε τρία μέρη: 

1ο μέρος  2ο μέρος. 3ο μέρος.